Problem definicji świadomości.

 

 Czy zastanawialiście się kiedykolwiek nad naturą świadomości?

Jak zdefiniować świadomość?

Czym ona w zasadzie jest?

Postaram się tu prostymi słowami opisać jej funkcjonowanie, skupiając się na wielu zinterpretowanych przeze mnie faktów dotyczących naszej struktury rzeczywistości.

Teraz zadajmy sobie pytanie, by odpowiedzieć sobie na to czym świadomość nie jest powinniśmy podejść do tego z innej perspektywy i zastanowić się najpierw, czym świadomość nie jest. No i tutaj już zaczynamy od ogromnego problemu, bo zdefiniowanie tego, czym świadomość nie jest, nie jest takie proste - bo wszystko zależy od skali.

Czy na przykład jakaś część mnie może być świadoma? No nie wiem - moja ręka chociażby. Mogę ją poruszać, ale czy ona posiada świadomość? Pewnie nie. Ręka sama w sobie nie jest świadoma, ale tworzy pewien związek przyczynowo-skutkowy, który do świadomości się przyczynia również.

Chodzi o to, że cały organizm tworzy siatkę powiązań, która rozprzestrzenia się na całe ciało. Więc gdybym miał pomyśleć na ten temat tak głębiej, to jednak bym powiedział, że moja ręka jednak tworzy jakiś związek ze świadomością - choć świadoma sama w sobie nie jest.

Ale czy jeśli będę tak odejmował każdy organ od swojej świadomości, to w końcu nie zostanie mi nic? Będę odejmował - będę miał oczy, uszy, nos, głowę… W sumie wszystkie organy, tak odejmiemy - to czym sama świadomość jest?

Bo świadomość bez tych organów nie może istnieć. A skoro świadomość bez organów nie może istnieć, to może te organy również są świadomością?

To tak jakby muzykowi kazać zagrać koncert bez instrumentu. Jeśli nie będzie miał instrumentu, to nie będzie mógł zagrać koncertu.

Więc no, niestety - ręka również tworzy świadomość, lecz nie jest za nią całkowicie odpowiedzialna jak np. serce czy mózg. Wszystko, co tworzy świadomość, jest istotne. Tak samo moja ręka, tak samo moja noga, tak samo moja głowa, mózg, serce - wszystko tworzy świadomość a świadomość się do niej dopasowuje, nasze organy są narzędziem świadomości, jak gitara jest narzędziem muzyka.

Zastanówmy się w takim razie trochę inaczej - mamy podzespoły komputera. Bez jednego podzespołu komputer się nie odpali a system jest niczym nasza świadomość. Bez dysku twardego dysk – nie będziemy w stanie zainstalować systemu operacyjnego, nie będzie w stanie wczytać systemu, więc co najwyżej uruchomi się odsyłając nas do systemu BIOS, w którym nie będziemy mogli wykonać żadnej rozsądnej operacji.

Podobnie jest z nami. Gdy nie mielibyśmy ręki, będziemy funkcjonować, lecz nasze funkcjonowanie będzie ograniczone. Gdy usuniemy z komputera procesor, nie uruchomi się nawet BIOS, tak jak w przypadku człowieka, gdy nie miałby serca. Więc świadomość to współoddziałująca kolektywna, fraktalna struktura, która tworzy jeden zwarty byt, który jest współzależny od innych, i współoddziałując różnymi organami, które tworzą jego ciało, tworzy możliwość, którą nazywamy świadomością.

Każda z poszczególnych części tworzy ową świadomość - niezależnie od tego, jaka to część, jest ona współzależna i spajająca wszystkie organy by stworzyć możliwość zaistnienia ograniczonej świadomości do danego obszaru w jakim się znajduje. Przykładowo wszystkie organy człowieka, będą tworzyć jego możliwości, więc również jego świadomość. Gdy odbierzemy nawet nogi człowiekowi, jego świadomość przybierze inny bardziej ograniczony kształt, co za tym idzie, może to powodować różne negatywne skutki w strukturze świadomości, takie jak np. myśli samobójcze, brak sensu w życiu i poczucia celu dla owej struktury, tworzącej świadomość.

I biorąc pod uwagę to, do czego doszedłem w tym momencie - analizując i klasyfikując w zasadzie świadomość jako byt kolektywny, niemający jednej funkcji i nie należącej jedynie do jednego osobnika, a ich współoddziałujące ze sobą powiązane organy tworzące jeden organizm - dochodzimy do jednej konkluzji:

 

Świadomość to wspólne powiązania różnych współzależnych organizmów tworzących możliwość zaistnienia świadomości ograniczonej do formy, w której się znajduje a możliwość wystąpienia świadomości jest ściśle powiązana z siecią organizmów współtworzących ową siatkę. Tak jak na przykład mamy pewną kolektywną świadomość w naszym świecie, czyli gdy jedna, świadomość zniknie - na przykład usuńmy wszystkie pszczoły z naszej planety. Co się stanie? Inne świadomości poprzez wzajemne powiązania, rozpoczną proces wymierania gatunkowego. Roślin, następnie roślinożerców, mięsożerców i wszystkie świadomości zaczną zanikać wymierając z powodu braku pożywienia, czyli współzależność, która istnieje w naszym świecie, posiada w rzeczywistości o wiele szerszą skalę, i nie dotyczy jedynie naszej planety, choć jest to przypuszczenie na bazie fraktalnej struktury naszej rzeczywistości.

Gdy obserwujemy naszą rzeczywistość, na przykład skali naszego wszechświata, może się okazać, że nasz Wszechświat to żywa istota – dochodzimy do wniosku, że istnieje pewne podobieństwo między strukturą naszego wszechświata a naszym mózgiem a skoro takie powiązania istnieją, czy nie istniejemy w żywym organizmie, który odnosi się do skali tak ogromnej, że nie bylibyśmy w stanie ogarnąć tego naszym ograniczonym umysłem? Nasz wszechświat, do złudzenia przypomina połączenia neuronowe w naszym mózgu, a skoro tak jest, to czy naszym wszechświatem nie może być „żywa istota”? Czy jesteśmy w stanie obalić to twierdzenie na bazie obecnych modeli? Czy w rzeczywistości jesteśmy w stanie obalić panteistyczną (czyli rzeczywistość, która jest Bogiem) lub panenteistyczną (czyli nasz wszechświat jest świadomy, a ten świadomy byt jest jeszcze większą częścią kolejnej świadomości) naturę naszej rzeczywistości? Wszystko wskazuje na to, że może istnieć fraktalna natura naszego uniwersum. Fraktale występują wszędzie, czy więc nie mogą być one również naturą naszego wszechświata?

Nasz świat jest bowiem siecią powiązań tworząca jeden wielki organizm, a może okazać się, że nasz wszechświat przejawia cechy świadomości lub cechy istoty żywej. Gdy obserwowalibyśmy fraktale w naszym wszechświecie, to można dojść do wniosku, że skala makro, jak i mikro przedstawia ogromne ilości fraktali, nasz cały wszechświat jest fraktalny, my jesteśmy fraktalami, wszystko co istnieje tworzy fraktalną strukturę, więc czy nasz wszechświat nie mógłby również być fraktalem?  W ten sposób moglibyśmy otrzymać (ze względu na zjawisko względności przestrzeni) otrzymać nieskończony świat od środka, będąc w takim świecie, przestrzeń byłaby rozciągnięta do nieskończoności, lecz na zewnątrz takiego uniwersum byłby on bardzo ograniczony.

To tak jak np. z czarnymi dziurami, wyobraź sobie, że zapadnięta czarna dziura to obiekt bardzo mały, od zewnątrz lecz w środku, mógłby być rozciągnięty ze względu na względną naturę naszej przestrzeni do nieskończoności, otrzymując niezliczoną ilość światów będących jedynie częścią kolejnych światów, będących odbiciami poprzednich światów, tworzący ogromny fraktal istot żywych, świadomych, z perspektywy obserwatora wewnątrz transcendentnych (czyli niewidzialnych, niewidocznych z perspektywy obserwatora, oddzielnych od świata) lecz z perspektywy istoty istniejącej na zewnątrz całkowicie immanentny (czyli będący danym światem, zawierający takowy świat w sobie). Może łatwiej będzie to zrozumieć na podstawie bakterii żyjącej w naszym ciele. W naszym ciele istnieje niezliczona ilość mikroorganizmów, spójrz oczami owych istot, co widzisz?

Widzisz jak istniejesz w jakimś świecie, który daje Ci możliwość przetrwania, nie widzisz całości tego świata, jedynie to co widzisz wewnątrz, czyli dla takich istot będziemy całkowicie transcendentni, (nie będziemy w stanie zobaczyć, że jesteśmy dla niego światem, więc będziemy mogli wyobrazić sobie, że jesteśmy jakąś formą życia, która np. przypomina Boga) lecz z naszej perspektywy, wiemy że takie bakterie w nas istnieją i jesteśmy całkowicie immanentni, czyli będziemy dla nich światem w całości. Bakteria jako byt niższy, nie będzie w stanie zrozumieć takiej zależności, ze względu na jej obserwacje od wewnątrz, nawet gdyby była inteligentną formą życia, nie byłaby w stanie tego ogarnąć swoim umysłem i w sposób empiryczny dowieść, że żyje wewnątrz istoty żywej, umożliwiając jej istnienie.

Gdy spojrzymy więc z makroskopowej skali, na przykład skali wyższej od naszego wszechświata, może się okazać, że nasz Wszechświat to żywa istota. I ja bym się tego spodziewał, z tego względu na fraktalną naturę naszej rzeczywistości.

A skoro wszystko wygląda na fraktalne widzimy, że w nas istnieją bakterie, bakterie są swoimi odbiciami, tworzą grupę istot fraktalnych, my również jako ludzie, jesteśmy prawie jednakowi, więc również tworzymy fraktal. Nasz układ słoneczny? Fraktal! Nasza galaktyka? Fraktal. Gromady galaktyk?  To fraktal. Wszystko ma fraktalną powtarzalną strukturę. Więc skoro wszystko jest fraktalem, to czy w takim układzie, gdy nawet nasza psychika ma fraktalną strukturę, i wszystko co istnieje jest fraktalem to czy nie może istnieć byt immanentny w którym istniejemy będący fraktalem?

Sugerując się fraktalną naturą rzeczywistości, myślę, że to jest bardzo poważny temat, bo wychodzi na to, że wszystko, co istnieje, jest organizmem żywym.

A my - w zależności od skali - możemy to dostrzegać lub nie.

Gdybyśmy mieli oceniać naszą planetę, to nie możemy tego zrobić, bo to zbyt mała skala by ocenić jako część złożonego organizmu. Musielibyśmy ocenić cały Wszechświat, a nie znamy nawet jego skali.

Uważam, że cechą naturalną istot żywych jest wzrost, rozwój, dynamika, oddziaływanie, ruch. Gdybyśmy mieli spojrzeć na to z perspektywy naszego kosmosu, to wszystko stałoby się jasne, kosmos ewoluuje, dynamicznie się rozszerza i robi to coraz szybciej, a jego rozszerzanie się, przypomina rozwój organizmu żywego.

Ale... czy my dla bakterii nie jesteśmy bytem transcendentnym z perspektywy bakterii?

Myślę, że tak — ponieważ bakteria nie widzi naszego immanentnego oblicza.

Wiecie co by powiedziała taka bakteria, gdyby była inteligentna i obserwowała miejsce, w którym się znajduje i byście powiedzieli jej, że świat, w którym istnieje jest żywym organizmem?

„Jesteś szalony, żaden Bóg nie istnieje. My żyjemy w świecie, który nie jest żywą istotą i nie ma nic poza naszym światem. A świat jest JEDYNIE światem i nie może być świadomy, to niemożliwe!”

I my, w sumie, patrząc na jedynie skrawek tej rzeczywistości, będziemy postrzegać naszą rzeczywistość dokładnie tak jak te „inteligentne” bakterie.

Tak samo my postrzegamy naszą rzeczywistość. Bo nie mamy wglądu w to, co obserwujemy wewnątrz nie będziemy w stanie zobaczyć co jest na zewnątrz, gdyż będąc w środku takiego bytu, nie bylibyśmy w stanie stwierdzić, że tak jest.

I wyobraź sobie, że świadomość nie jest zlokalizowana. Świadomość jest współistniejącą warstwą - nakładającą się na kolejną warstwę, w kolejnej warstwie następuje kolejna warstwa i tak dalej.

Ale bez jednej warstwy może nie być poprzedniej ani następnej. Więc wszystko współtworzy nasz Wszechświat, a Wszechświat jest jak wynika to z tego rozumowania wszystkim, a wszystko jest nami. To tak, jakbyśmy byli wszechświatem, który zaczyna obserwować własne istnienie.

Więc świadomość jest Wszechświatem. Dlatego właśnie mieli problem z definicją świadomości - ponieważ patrzyli na problem świadomości zbyt wąsko.

A problem świadomości nie jest wąski. To jest bardzo szeroka gama różnych związków przyczynowo-skutkowych. Bez jednego związku - nie będzie kolejnego. Więc świadomość tworzy taką ogromną bazę współzależnych powiązań.

Tak jak na przykład Ty nie będziesz istnieć, gdy nie będziesz miał pożywienia, tak inne formy życia są powiązane z innymi formami, współtworząc niezależną świadomość, która jest zależna od innych świadomości. Więc nie można odpowiedzieć na pytanie, czym świadomość jest, nie uwzględniając innych form świadomości oraz organów potrzebnych do zaistnienia świadomości.

Na problem świadomości patrzymy zbyt wąsko, bo będąc materią, w zasadzie jesteśmy częścią Wszechświata. Będąc materią, jesteśmy jego manifestacją, a skoro tak, to wszechświat musi być również świadomy…

To znaczy, że w zasadzie świadomością jest sam Wszechświat. I dlatego nie mogli znaleźć odpowiednich słów na wyrażenie świadomości — ponieważ patrzyli na ten problem zbyt wąsko.

Ponieważ chcieli opisać świadomość człowieka, nie opierając się na złożoności świadomości i jej kolektywnej współzależności.

Więc nasz Wszechświat musi być ogromną świadomością żyjącą - prawdopodobnie jeszcze w większej świadomości, która również istnieje w jeszcze większej świadomości.

To nawet logicznie możemy wywnioskować - tylko trzeba zastanowić się najpierw właśnie, czym świadomość nie jest - by dojść do wniosku, że w zasadzie świadomością jest wszystko.

Informacyjna natura dualizmu korpuskularno-falowego

WSTĘP

Dualizm korpuskularno-falowy od dziesięcioleci stanowi jedno z najbardziej zagadkowych zjawisk w fizyce kwantowej. Światło i cząstki elementarne przejawiają zarówno własności fali, jak i cząstki, zależnie od kontekstu obserwacyjnego. Problem ten do tej pory był interpretowany głównie w ramach mechaniki kwantowej i teorii pomiaru, gdzie rola obserwatora staje się kluczowa. Ja jednak pragnę zaproponować inne podejście: informacyjno-dualistyczne.

Wyobraźcie sobie, że przestrzeń jest rodzajem pola informacyjnego.  

Gdy pojawia się więcej informacji do zapisania – np. wskutek zderzeń, interakcji czy samego istnienia obiektów – przestrzeni przybywa. Naturalnie więc przestrzeni robi się więcej podczas detekcji, a gdy czegoś robi się więcej w jakimś ośrodku, ośrodek faluje. Dajmy na ten przykład wodę, widzimy ją, więc widzimy falowanie tego ośrodka, widzimy jak foton faluje na dnie zbiornika, gdy wody przybiera, tak samo powinno być z przestrzenią. My przestrzeni zobaczyć nie możemy, ale czy foton również nie oddziałuje z przestrzenią?

 

Fot. Źródło wszystkoconajwazniejsze.pl

 

Gdy przestrzeń puchnie, oddziałuje ze światłem, ukazując nam efekt falowania światła. Lecz czy to światło faluje? Wróćmy do wody, woda faluje bardzo podobnie jak foton, lecz czy to sam foton powoduje falowanie? Wydaje mi się, że to sama przestrzeń zapisując stan detekcji, zaczyna się rozszerzać, a gdy przestrzeni robi się coraz więcej, wtedy sam ośrodek przez który przemierza foton zaczyna falować, dokładnie takie zjawisko widzimy w zbiorniku w którym znajduje się woda widać falowanie, ale to nie z tego powodu, że foton faluje, lecz z powodu ośrodka przez który foton się przemieszcza.  

 

Wiemy, że przestrzeń się rozszerza, nie wiemy jednak z jakiego powodu.  

Proponuję proste wyjaśnienie, przestrzeń rozszerza się (puchnie), ponieważ jest ona informacją w której zapisane są wszystkie interakcje od początku wszechświata, więc przestrzeń, powinna się rozszerzać coraz szybciej, co jest obserwowane.  

W takiej konfiguracji, nie potrzebujemy ciemnej materii ani ciemnej energii, ponieważ to jest sama natura przestrzeni. W poprzednim moim artykule, „Czas po oświeceniu i spotkaniu Boga”, omawiałem to szerzej, więc nie widzę potrzeby powtarzania tych wszystkich postulatów.  

 

Zapis w przestrzeni oznacza lokalną zmianę struktury przestrzeni, przejawiającą się jako jej „puchnięcie” – wzrost gęstości lub intensywności informacyjnej w miejscu, gdzie dokonuje się detekcja (pomiar). Taki zapis nie jest jedynie abstrakcyjnym kodem

– to realna zmiana w dynamice przestrzeni, która prowadzi do wzburzeń przypominających falowanie.

Detektor nie tylko rejestruje obecność cząstki – on ją dosłownie tworzy jako wyodrębnioną informacyjnie strukturę. Przestrzeń, reagując na akt obserwacji, rozszerza się w tym punkcie – jakby zwiększała swój potencjał informacyjny, aby „pomieścić” to zdarzenie. W efekcie, zamiast jednej ciągłej fali, otrzymujemy lokalny, skoncentrowany sygnał – cząstkę. 

ZAŁOŻENIA HIPOTEZY

1.      Przestrzeń jako matryca informacyjna Przestrzeń nie jest jedynie „polem” dla zdarzeń fizycznych, ale aktywnym nośnikiem informacji. Każdy obiekt istnieje w przestrzeni dlatego, że został w niej zapisany informacyjnie. Obserwacja (detekcja) to akt zapisu, który modyfikuje lokalne struktury informacyjne przestrzeni.

2.      Obserwacja jako akt wzbudzenia przestrzeni Gdy dokonujemy pomiaru cząstki lub fali, nie tylko odczytujemy stan, ale tworzymy nowy zapis w strukturze przestrzeni. To działanie zakłóca informacyjną spójność, wywołując lokalne „falowanie” matrycy przestrzennej.

3.      Cząstka jako skoncentrowana informacja, fala jako rozproszona informacja Ciało (cząstka) to zapis o wysokiej lokalnej gęstości informacji, podczas gdy fala jest rozproszonym wzorcem informacyjnym. Ich pozorna sprzeczność wynika nie z natury obiektu, ale z natury obserwacji i rodzaju zapisu

4.      Zapis w przestrzeni jako lokalne puchnięcie. Zapis w przestrzeni oznacza lokalną zmianę jej struktury – swoiste „puchnięcie” w miejscu detekcji. Gdy pojawia się potrzeba rejestracji informacji (np. przez detektor), przestrzeń rozszerza się lokalnie, by „pomieścić” zdarzenie. To wzbudzenie informacyjne prowadzi do lokalnych zaburzeń przypominających falowanie. Obserwacja nie tylko rejestruje stan, ale staje się przyczyną realnej zmiany informacyjnej w przestrzeni.

 

NOWA INTERPRETACJA DOŚWIADCZENIA Z DWOMA SZCZELINAMI

W klasycznym doświadczeniu Younga cząstka przechodzi przez dwie szczeliny i tworzy wzór interferencyjny, dopóki jej nie obserwujemy. W interpretacji informacyjnej:

•       Przed obserwacją przestrzeń przechowuje rozproszony zapis (fala), który może interferować sam ze sobą.

•       Obserwacja (pomiar) aktywuje zapis lokalny (cząstka), wygaszając rozproszoną falę poprzez aktualizację informacji.

To nie cząstka "zmienia się" w falę lub odwrotnie, ale zmienia się tryb zapisu przestrzeni informacyjnej w wyniku aktu obserwacji.

 

ZWIĄZEK Z HIPOTEZĄ ROZSZERZAJĄCEJ SIĘ PRZESTRZENI

Ponieważ przestrzeń zapisuje wszystkie obiekty i zdarzenia, jej ciągłe "rozszerzanie się" można rozumieć jako wzrost zapotrzebowania na informacyjny zapis: każda cząstka, każda interakcja, każdy akt obserwacji powoduje powiększenie informacyjnej zawartości przestrzeni.

ZAKOŃCZENIE

Dualizm korpuskularno-falowy nie musi być rozumiany jako sprzeczność, lecz jako dynamiczna zmienność trybu zapisu informacyjnego w przestrzeni. To informacja jest pierwotna wobec zjawisk, a przestrzeń to jej nośnik. Obserwator jest zarazem twórcą i modyfikatorem tej informacji.